Steeds meer mensen willen hun eigen meel malen

Artikel in de Salzburger Nachrichten van 22 maart 2022 door IRIS BURTSCHER.
AFBEELDING: © SN/robert ratzer

Meer en meer willen zichzelf slijpen ….

Pandemie, waarschuwingen voor black-outs en een oorlog in Oekraïne: graanmolens uit Salzburg zijn gewild – zelfs in Alaska.

Molenstenen worden geslepen op een werkbank en houten onderdelen worden ernaast in elkaar gezet. In het kantoor ernaast rinkelt de telefoon elke minuut. De vraag naar graanmolens uit Salzburg is groot. En sinds het begin van de Russische aanval op Oekraïne is het weer gestegen. “Het verscheurt ons bijna”, zegt Christine Thurner, hoofd van Agrisan, dat sinds 1977 de graanmolens in Salzburg bouwt.

De eerste hausse kwam met de pandemie, toen veel mensen brood bakken ontdekten als een nieuwe hobby. De grote vraag kwam op een ongelegen moment voor Agrisan: korte tijd later stuurden de Chinese eigenaren de Stiermarkse motorfabrikant ATB failliet. En Thurner zat van de ene dag op de andere zonder leverancier. Ze wilde geen Chinese motoren kopen. “Het is een glumpert,” zegt ze. Na negen maanden vond ze vervangers in Italië, Duitsland en Hongarije.

Slijpmachines zonder motor zijn momenteel echter het populairst. “In de herfst, toen de verduistering een hot item was, wilden veel klanten handmolens,” zegt Thurner. Nu, met de oorlog in Oekraïne, zijn de bestellingen door het dak gegaan. “Mensen willen onafhankelijker zijn van de elektriciteitsvoorziening.” Er is momenteel een wachttijd van twaalf weken voor het MH8-model. Met of zonder motor, de baas is blij dat meer mensen terugkeren naar een gezond dieet. “Als je je eigen meel maalt, denk je meer na over voeding.”

Christine Thurner in de werkplaats van de graanmolens in Salzburg.


De molensteen is gemaakt van graniet, de binnenkant van de molen is van hout.


In Hallein worden ook vlokkenpersen gemaakt.


Elektrische molens en handmolens worden gebouwd van beuken-, walnoot- of eikenhout met veel handwerk.


Elektrische molens en handmolens worden gebouwd van beuken-, walnoot- of eikenhout met veel handwerk.

De fabriek is klein. Er werken hier een dozijn werknemers. De baas is trots op het feit dat de helft van het personeel uit vrouwen bestaat, die ook goed vertegenwoordigd zijn in de werkplaats. Het bedrijf werd opgericht door Thurners broer Johann. De eerste molen werd gebouwd door de toenmalige ingenieur van Palfinger voor zijn vrouw. Nadat mond-tot-mondreclame steeds meer bestellingen opleverde, begon hij zijn eigen bedrijf. Toen hij in 2008 onverwacht overleed, nam zijn zus Christine het over. Het bedrijf verkopen was voor hen uitgesloten, ondanks overnamebiedingen. Veel technische kennis stierf met haar broer. “Maar we hebben ons er doorheen gevochten,” zegt ze. Stap voor stap begon alles er weer beter uit te zien.

De meeste molens worden verkocht in Duitstalige landen. Maar bestellingen komen van over de hele wereld. Zowel in een Grieks klooster als in een Japanse bakkerij wordt er spelt, rijst of tarwe mee gemalen. Een koper uit Alaska bedankte ons onlangs met een foto van de molen in de sneeuw. Er zijn bestellingen ontvangen uit Montana en de Maagdeneilanden. “We leren hier ook aardrijkskunde,” zegt Thurner. Ze werden naar 70 landen gestuurd.

Bijna alle onderdelen van de graanmolens komen uit Oostenrijk of een buurland. Niet alleen de buitenkant, maar ook de maalkamer is gemaakt van hout in plaats van plastic. Er is ook een granieten slijpsteen en een roestvrijstalen schroefdraad. “Het duurt langer. Maar het garen kost ons evenveel om in te kopen als de molen van een concurrent kost om te verkopen,” zegt Thurner. Het goedkoopste model kost 580 euro en de grotere modellen kosten meer dan 2000 euro. “We zijn drie keer zo duur als anderen, maar onze molens gaan eeuwig mee.”

Als er iets kapot gaat, worden de molens gerepareerd in de werkplaats van Hallein. Er zijn ongeveer 400 molens per jaar. Slechts twee ervan kunnen niet meer worden gerepareerd.