Gierst – een zeer oud speltgraan

Of het nu gaat om gouden gierst, panicled gierst, vossenstaart gierst of teff – al deze granen behoren tot de verzamelnaam gierst. Gierst is een heel oud graan dat zowel in Europa als in Afrika en Azië werd verbouwd. In Europa – gierstpap was erg populair bij de Galliërs en Germanen – werd gierst in de 19e eeuw vervangen door maïs en aardappelen omdat die productiever waren.

Gierst is een klein, rond graan en is een speltgraan. Bij het pellen van de gierst kan het graan licht beschadigd raken. Hierdoor kan olie ontsnappen, die vervolgens begint te oxideren. Daarom moet de gierst goed afgespoeld worden voordat je het gebruikt om te koken. Zelfs als de schil is verwijderd, is gierst nog steeds een volkoren graan.

De ingrediënten van gierst variëren en zijn afhankelijk van de variëteit. Dit geldt ook voor het eiwitgehalte. De eiwitten in gierst zijn niet compleet, wat betekent dat je extra aminozuren moet opnemen via je voeding. Gierst heeft een hoog vetgehalte, vooral in de kiem. Gierst bevat ook veel vet in vergelijking met andere granen.

Het vitaminegehalte van gierst is niet erg hoog, maar het bevat wel belangrijke mineralen en sporenelementen. Gierst bevat bijvoorbeeld drie keer zoveel ijzer als tarwe.

Gierst bevat ook kiezelzuur. Kiezelzuur wordt gevormd uit de combinatie van silicium met zuurstof. Silicium is essentieel en moet ook aan de voeding worden toegevoegd. Van kiezelzuur wordt gezegd dat het goed is voor botten, huid en haar. Het moet echter gezegd worden dat de nauwkeurigheid van de uitspraken over het effect van kiezelzuur wetenschappelijk twijfelachtig blijft.

Als je nog steeds wilt weten hoe je gierst maalt of bereidt, kijk dan eens naar ons vorige bericht: https://www.getreidemuehle.com/de/hirse-mahlen/

Bronnen:

Münzing-Ruef, I. (1999): Kursbuch gesunde Ernährung. De keuken als apotheek van de natuur. München: Zabert Sandmann GmbH, p. 236f

https://de.wikipedia.org/wiki/Hirse

https://www.wissen.de/wortherkunft/hirse